Συνήθως πάνω στο τραπέζι μου έχω ανοιγμένη
μια βαριά δερματόδετη Βίβλο.
Σκέφτομαι πως εκεί μέσα υπάρχει κάποιος υπαινιγμός
για το μεγάλο μυστικό που ο Θεός, εν τη μεγαλοψυχία του
μας το απέκρυψε για να μη μας προσθέσει κι άλλες θλίψεις.
Όμως κάποτε θα τελειώσουν οι ιστορίες της γης
και θα πρέπει να πω κι εγώ το δικό μου λόγο!
Έτσι όταν ήρθε ο φωτογράφος "προς τι" του λέω.
Και καθώς ύστερα τον παρακολούθησα απ' το τζάμι
τον είδα που πήγε και κάθησε λυπημένος στην ακρογιαλιά
κι άρχισε να πετάει μικρές πέτρες στην απέραντη θάλασσα.
Τάσος Λειβαδίτης
No comments:
Post a Comment